مایکروسافت داره چی کار میکنه ؟؟
این یه سوال جالبه که این مایکروسافت و آقای گیتس و آقای بالمر هدفشون چیه ؟؟؟
مایکروسافت در صنعت برنامه نویسی از اولش یعنی از همون Basic وارد شده , البته زمان بیسیک , تمام کد ها سطح پایین بودن و برنامه نویس تقریبا کدهای سطح پایین رو درک میکرد و به معنی دیگر , می فهمید که داره چی مینویسه . اما الان با IDE هایی که مایکروسافت داده بیرون , برنامه نویس ها اکثر داردن با Wizard ها کار میکنند و اصلا نمی دونم که اون پایین ها داره چه اتفاقی میفته . البته این کار مزیتی که داره , سرعت تولید برنامه های کامپیوتری رو بالا میبره .
مایکروسافت تقریبا قدرتمندترین محیطی که برای برنامه نویسی داده , Visual Studio مبتنی بر تکنولوژی >.Net بوده است . اولین ورژنی که من با اون کار کردم vertion 2003 بوده که , امکانات جالبی داشت و بعد یه مدتی بعد ورژن 2005 اومدش که اونم بد نبود و خیلی کنترل ها و خیلی از چیزها اضافه شده بود . یه مدت هم نگذشته ورژن 2008 امد بیرون البته اسما 2008 بود و از اول سال 2007 میشد پیداش کرد . این تعدد ورژن ها و این همه ورژن های جورواجور نمی دونم واسه چیه ؟؟؟ اصلا هیچ فرصتی به برنامه نویس ها داده نمی شه که خودشون رو پیدا کنند و باید زود سوییچ کنند رو ورژن جدیده .
البته جایی بسی خوش بختی که این ورژن 2008 خیلی متفاوت با ورژن 2005 نیست و به جز چند تا مورد (WPF , WCF , WF , Interated Ajax Supporting ..., ) تغییر خاصی دیده نمی شه .
البته میشه گفت که مایکروسافت قصدش اینه که دیگه برنامه نویسی رو از بین ببره و خودش در این عرصه و صنعت یکه تازی کنه , البته در این میان شرکت هایی در مقابل مایکروسافت هستند که , مایکروسافت رو به چالش میآندازند .
مثل شرکت Sun MicroSystems . این شرکت در واقع همان مبدع Java بوده است . اگر شما کمی با جاوا کار کرده باشید حرف من رو تصدیق می کنید که جاوا خیلی قدرتمند است . و البته ما تو یکی از پست همون هم این رو اثبات کرده بودیم .
یکی از زبان هایی که تو Visual Studio پیشتیبانی میشه , #C می باشد و این زبان یکی کپی از جاوا می باشد . این کار مایکروسافت که برداشته از جاوا سان یکی کپی برداشته و به نام خودش با نام #c زده برای کم نیاوردن جلوی سان می باشد . البته بعضی میگن که #C نسخه پیشرفته ++C می باشد . اخه عزیز من ++c که ماله مایکروسافت پس چطور میآد و نسخه بعدیش رو میسازه ؟؟؟
البته به قول یکی از دوستان :
#Microsoft couldn't beat Java, couldn't claim ownership to C++, so now we have C
حالا یه نتیجه گیری از این پست بکنیم :
محصولات مایکروسافت رو کار کنید و یاد بگیرید ولی خیلی بهشون وابسته نباشید و در کنارش زبان هایی مثل ++C ,و Java و ... رو هم یاد بگیرید .
موفق باشید
یاشیاسیز .
سلام
با حرفهای شما در مورد مایکروسافت کاملا موافقم این شرکت به نظر من یک دولت شرکتی در آینده اضمحلال آمریکا به وجود خواهد آورد
روز به روز از پشت پرده کاربران را غافلتر می کند تا با خیال راحت کارهای مورد نظرش را برای سازمان NSA انجام دهد
راستی در مورد موسیقی دو تا کتاب خواندم
یکی از محمد تقی جعفری
یکی از آرتور شوپنهاور
یکی هم از تولستوی
با خواندن آنها متقاعد شدم که موسیقی در لایه های عمیق شخصیت هیچ گونه اثری ندارد
چه متال باشد چه انیگما چه پینک و چه موسیقی خودمان یا حتی سنتی فارسها
زمانی به آهنگهای احمد کایا گوش می کردم البته در لایه های سطحی تر خوب است ولی
مثل چوبی است که مواد ته نشین شده یک استخر را بالا می آورد
به خاطر همین حقیقت اکنون زیاد به موسیقی گوش نمی دهم
خواندن قرآن بهترین ارامش برایم ایجاد می کند البته موقع خواندن به طور کامل معنی آن را می فهمم
و الا نمی شود به چنین ارامشی رسید زبان عربی در کنار زبان شیرین ترکی به خاطر همین لازم است
هرچند که مجبور بودم نظرم به به فارسی برای شما بنویسم
موفق باشید
با احترام محمود بجانی
با سلام ,
من اصلا قصد ندارم نظر شما رو نفی کنم , ولی ای کاش وقت داشته باشین و متن زیر که از افلاطون هست رو بخونید .
Music is the language of the soul
Philosophy,” said Plato, “is the highest music.” He could with equal accuracy have said that music is the highest Philosophy. How else can we explain the deep feeling that Plato’s teacher , the redoubtable Socrates, had for music: the wisest of Greeks, he took to practising the music of Dionysus while he lay in prison, to ease his mind.
The cultures of antiquity believed that music could bring about a renewal of the divine balance that ideally characterises human life; that it could restore the harmony of the human psyche in times of disquite and distress. Indeed, the ancients regarded all forms of sickness –mental or physical – as being ultimately musical problems.
A sick man, it was thought, had lost his inner strength: his harmony of being was said to have slipped from synchrony with the laws of the cosmos which was precisely the reason why music was used to bring about a patient’s realignment with the cosmos in its form of universal sound.
Even more than in medicinal herbs, the ancients placed their faith in the healing powers of music to cure illness. Music was used as a key healing method by the ancient Hindus, Chinese, Persians, Egyptians, and Greeks; indeed, Homer’s Iliad and Odyssey celebrate the moments when the spread of a plague is halted by sacred hymns and Odysseus’ wounded knee is healed by the “chanting of lays.”
It goes without saying that music was also used to heal emotional disorders by our forebears. Hippocrates, the father of medicine, often took his mental patients to the Temple of Asclepius, to make them listen to healing music.
To the sage Pythagoras, good music was consonant with the rhythm of life. Paracelsus used the metaphor of ‘musical medicine’ to indicate a form of therapeutic music composed to deal with specific anomalies: this prefigured, in several ways, the idea of medieval minstrels playing music for patients in convalescence, fostering their recovery.
Why, not too long ago- in the 19th century – music was much used in a curative capacity , at an institution for the mentally ill near Naples, giving credence to William Congreve’s famous epigram:”Music hath charms to soothe the savage beast.”
Music according to scientific thought , has a tranquillising effect on patients – especially when they are tense, anxious and high – strung.
And, it is completely safe , without the deleterious side – effects of the drugs now in vogue. But how can one beat the ‘pill’ industry, with its influence over the healing profession?
Yet, modern music therapists have not lost hope. They are a small band, yes – but, they have brought about a change.
They are pioneers in a materialistic world , being convinced about the potential capability of music to affect a wide variety of cures, in conjunction with, or apart from, conventional medical treatment.
As a universal curative , music has the power to affect the human organism at the deepest levels ; it can heal the cause underlying the disease, rather than merely suppressing the visible symptoms as is often the case with most forms of modern medical treatment.
Even in an age of high- technology miracles, this gift of antiquity can more than hold its own: it has been found to be efficacious in alleviating the pain of a host of illnesses ranging from asthma, tuberculosis, cancer, brain damage to headaches, heart disease hypertension, depression anxiety and hysteria.
Some behavioural psycyhologists have even reported how the mentally disturbed have spent quiet nights, without sleeping pills, under the influence of recorded music.
If music can bring about about such seemingly miraculous effects at the outer level, it can also move minds in more subtle ways: played in certain modes, it can instigate violence and exploit the motives and weaknesses of its listeners, whipping them into states of frenzy and hatred.
But, equally, it can be soothing to the senses, invigorating its listeners with a notion of the good, filling them with the purposes of the noble and the sacted. It can help create an atmosphere that is conducive to philosophical reflection.
Ultimately, it can serve as a path into the spitit; by healing and calming the outer surface of the personality, it can propel you into the discovery of your self. In so doing , it can act towards a gentle but nonetheless complete reorganization of the self. As Claudio Monteverdi, the first great composer of operatic music, phrased it in his timeless maxim: “The end of all good music is to affect the soul.”
</p>